Hee allemaal:)

Daar zit ik dan op Johannesburg OR Tambo airport! Mijn tijd hier in Zuid-Afrika zit er al weer op, en ik ben op weg naar huis. Het gevoel is een beetje dubbel, ik heb het hier erg naar mijn zin gehad maar ook super zin om weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Het is maar 1 week geleden dat ik de vorige blog schreef, maar in die ene week is er veel gebeurd!

'Give me five!'

De paar dagen Swaziland bleken een heel avontuur, dat al begon met drama op de heen weg. Het komt erop neer dat we de verkeerde grensovergang namen waardoor we met onze kleine volgepropte volkswagen met veel moeite (en gegil) over onverharde bergpaadjes reden waar je duidelijk een 4x4 hoort te hebben. Ik ging trouwens samen met Sarah, Ryan, Sarah's beste vriendin Leigh en hun barbiepop genaamd Bob die ze altijd meenemen op vakantie. We hadden het erg gezellig in de auto, mede dankzij een regel die we hadden dat iedere keer wanneer je het woord 'mine' zei je waar we ook waren 5 keer moest opdrukken, wat nogal grappige situaties opleverde. Na een lange vermoeide reis te zijn aangekomen bij het hotel bleek het super de luxe te zijn, iedereen had een tweepersoonsbed en al snel zat ik van een bubbelbad te genieten in onze en suite. 's Avonds gingen we uit eten in een overdreven luxe restaurant (en nog kostte het maximaal 15 euro). De volgende ochtend waren ik en Leigh al vroeg op, en rond 9 uur ging ik voor het eerst paardrijden! Het was super leuk en het uitzicht was ook heel mooi:)

'What size are you?'

Na het paardrijden moesten we ons al gauw klaarmaken want we wilden die dag 2 organisaties bezoeken om AIDS-weeskinderen de gedoneerde schoenen en kleding te brengen. Het eerste weeshuis bleek echter ergens ver op een berg te liggen, dus het was nogal een reis om daar te komen. Zodra we er waren werden we hartelijk ontvangen door de kinderen, ze waren zo schattig en vrolijk! En ook blij met de schoenen en jurken die we ze konden geven, al was het een hele klus om voor iedereen de juiste maat te vinden, de meeste kinderen wisten namelijk niet welke maat ze hadden.. Ook hadden we een voetbal voor hen gekocht, waar ze blij mee leken dus dat was fijn. Een beetje een contrast was het wel vergeleken met ons 4 sterren hotel, maar je kon duidelijk merken dat de kinderen in het weeshuis veel liefde kregen, ookal waren er mat liefst 60 kinderen! Omdat dit weeshuis zo afgelegen was hadden we niet genoeg tijd om bij het andere project kinderen te bezoeken, wel konden we de spullen bij het hoofdkantoor van het project afleveren. Dit project heet Young Hero's, een organisatie die child-headed families ondersteund, oftewel families met een kind aan het hoofd omdat beide ouders aan AIDS zijn overleden. Ook dit leek een mooi project, waarbij de families niet alleen worden ondersteund met kleding maar ook worden geholpen in het verkrijgen van de juiste medicijnen.

'Jordi!'

Na het korte verblijf in Swaziland vertrokken Sarah, Ryan en Leigh naar Sun City om daar nog een paar dagen vakantie te vieren. Ik ging liever terug naar het kamp om daar mijn laatste dagen hier door te brengen omdat ze pas de dag voordat mijn vliegtuig vertrekt ´s avonds aan zouden komen. Jordi, een studiegenootje uit Wageningen loopt nu stage in Nelspruit en wilde dat weekend naar Hoedspruit komen, en hij was zo lief om mij mee te nemen. Onderweg hebben we super mooie dingen gezien, onder andere een mooie waterval, de potholes (waterkolken) en de Blyder dam waar ik super graag heen wilde. Het was echt een leuke gezellige dag met veel mooie uitzichten?.

'Kruger called and it sounded urgent'

Mijn laatste dagen hier leken leuk te eindigen: mijn supervisor uit Wageningen was blij met het verslag en wilt het proberen te publiceren en ik kon nog een paar dagen genieten van veldwerk met Prince. Zondag zou ik met Prince het veld in gaan, en normaal komt hij altijd om 7 uur in het kantoor alleen deze keer was hij er pas rond 8. Toen hij aankwam vertelde hij me dat zijn broer en zus gisteren door iemand in elkaar geslagen waren en hij naar Acornhoek ging om hen te helpen, waar hij vervolgens ook met lege bierflessen en stenen in elkaar werd geslagen door dezelfde man. Hij liet me zijn wonden zien en het zag er afschuwelijk uit, overal had hij bloed en op zijn hoofd hele lelijke wonden. Toch besloten we op veldwerk te gaan want hij zei dat het wel ging. Na een paar uur in het veld te hebben gespendeerd kwamen we echter Peter -de manager van een lodge hier in de buurt- tegen die zei dat Kruger National Park op zoek was naar Prince, en iedereen in het reservaat hem zocht. Prince zei tegen mij dat hij geen idee had waarom, en binnen een paar minuten werden we met de auto begeleid door Peter´s auto zo´n ander half uur Kruger park in. Ik was er nog niet geweest en vond het best interessant, al had ik er wel een vreemd gevoel over. Op een gegeven moment kwam er een woeste hilux vanaf de andere kant aangescheurd met mannen met geweren op de achterkant, en voor ik het wist werd Prince in handboeien de achterbak ingeladen en werd mij uitgelegd dat hij werd gearresteerd om verhoord te worden omdat hij ´s nachts in Kruger is gesignaleerd en met een auto door de toegangpoort is gereden... Ik stond daar maar verlamd en de man die hem arresteerde vroeg of ik me verder zou redden, doelend op de landrover waarmee we veldwerk deden. Ik zei hem dat ik eigenlijk niet kan auto rijden, maar gelukkig kon ik wel een lift met Peter krijgen naar hun lodge, waar ik weer kon worden opgehaald door iemand van onze lodge. Het was echt een vreemde dag, alles leek zo onwerkelijk en vreemd. 's Avonds kwamen we na lang bellen dat Prince voor een nacht in de gevangenis in Hoedspruit zat en boetes kreeg voor (dronken) illegaal door Kruger te rijden en het hek kapot te rijden. Hij had die nacht 2 vrienden bij zich die ook boetes kregen voor het stelen van de auto waarmee ze reden. De kans is nu groot dat hij helaas ontslagen wordt omdat hij de goede naam van de organisatie hiermee in opspraak heeft gebracht...

'The lions are back!'

De dag erna moesten we de auto ophalen uit Kruger, en op de weg terug toen we nog geen 1 minuut van het onderzoekskamp waren zagen we onze leeuwen weer! Het waren 3 vrouwtjes met welpen dus waarschijnlijk dezelfde als degenen die de buffelo in ons kamp hebben gedood. Gelukkig vetrokken ze deze keer in 1 dag dus konden we de volgende dag gewoon weer buiten lopen.

'Soshangane is eating in the garden of Balule'

Na al dit drama verwachte ik dat de laatste paar dagen rustig zouden verlopen, maar niets bleek minder waar! Soshangane, een bull waarvan de collar aan het uitwerken was en die Michelle al wilde collaren sinds ik in Timbavati was aangekomen, bleek in de tuin van een onderzoekshuis in Balule (reservaat in de buurt) te staan! Michelle wilde hem graag collaren, en we gingen snel aan de slag met voorbereiden en mensen te bellen, ze moest toestemming vragen, dierenartsen regelen en de helicopter piloot moest beschikbaar zijn, en iedereen bleek dinsdag te kunnen! Ik had het al helemaal niet meer verwacht om een collaring operatie mee te maken, wat ik stiekem wel jammer vond want ik had hem op een paar uur gemist de dag dat ik aankwam. De dag van de collaring kregen we 's ochtends een mail dat mijn begeleider in Wageningen het verslag had nagekeken en ik er een 9 voor heb gekregen, wat betekend dat ik mijn Bachelor cum laude heb gehaald:D! Daarna moesten we snel de spullen klaar maken en in de auto laden, en toen gingen we rond een uur of half 12 op weg naar Balule samen met Jennifer, een aardige dierenarts die helpt op de lodge en met het olifantenproject. Daar aangekomen was iedereen zenuwachtig, maar moesten we eerst een uur op de dierenartsen wachten, die overigens 9 studenten meenamen zodat ze de collaring ook konden zien. Toen gingen we eindelijk op weg: 5 auto's gevuld met onderzoekers, dierenartsen en bijna 20 interns en trackers! Onderweg werden we gebeld dat Soshangane jammer genoeg de rivier was over gestoken en zich op een gebied bevond waar we niet mochten komen. Toen moesten we dus snel Ben de helicopter piloot bellen zodat hij de olifant terug over de rivier kon jagen, waarna de dierenarts (die ook in de helicopter zat) de olifant een verdovingspijltje kon geven. Dit deed hij zo vakkundig dat hij de olifant precies in het midden van een open grasveld (vliegtuigbaan) kreeg, terwijl hij de twee mannetjes olifanten die heel lief hem wilden beschermen het bos weer in kon jagen. Zodra dit was gebeurd reden alle auto's snel naar de olifant en begon de operatie! De dierenarts haalde de oude collar eraf en deed de nieuwe collar om, terwijl de dierenarts studenten hielpen met het verzorgen van de olifant: er moest water op zijn oren worden gegoten voor afkoeling, paars spul op de plaats van de dart worden gespoten en zijn slurf moest open gehouden worden. Michelle deed tegelijkertijd alle metingen aan de olifant, waar o.a. ik en Jennifer weer mee hielpen. We verzamelden de grootte van zijn slagtanden, voetmetingen, maten zijn lichaamsgrootte en plukten 3 lange staartharen waarmee in het lab zijn dieet kan worden onderzocht door het in kleine stukjes te hakken en de koolstofconcentraties te analyseren. Toen moest er ook bloed worden afgenomen voor de DNA test, dus Michelle vroeg de dierenarts dat te doen, maaaar toen vroeg de dierenarts of IK dat wilde doen. (Voor de genen die het niet weten: ik heb/had mega angst voor naalden en val al bijna flauw als ik er 1 zie). Maar natuurlijk liet ik deze kans niet schieten, en ze legde me uit hoe ik het moest doen en toen heb ik bloed geprikt uit zijn oor! En je kon gewoon de ader zien! Ik denk nu serieus dat ik helemaal niet meer bang ben voor naalden en aders:). Het was echt heel bijzonder om dit mee te mogen maken en om zo dichtbij een wilde olifant te kunnen komen. Anders dan ik dacht voelde hij helemaal niet ruw of droog, eerder zacht omdat hij overal haren heeft! 's Avonds hebben we het gevierd door in het Balule onderzoekshuis pizza's, burgers en slop chips met kaassaus te eten:).

Nu zit ik trouwens ondertussen op het vliegveld op Frankfurt te wachten op mijn vlucht naar Schiphol, dus ik ben bijna thuis:D!

Veel liefs en tot snel!!
Susanne