Bergen, weeskinderen en Soshangane

Hee allemaal:)

Daar zit ik dan op Johannesburg OR Tambo airport! Mijn tijd hier in Zuid-Afrika zit er al weer op, en ik ben op weg naar huis. Het gevoel is een beetje dubbel, ik heb het hier erg naar mijn zin gehad maar ook super zin om weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Het is maar 1 week geleden dat ik de vorige blog schreef, maar in die ene week is er veel gebeurd!

'Give me five!'

De paar dagen Swaziland bleken een heel avontuur, dat al begon met drama op de heen weg. Het komt erop neer dat we de verkeerde grensovergang namen waardoor we met onze kleine volgepropte volkswagen met veel moeite (en gegil) over onverharde bergpaadjes reden waar je duidelijk een 4x4 hoort te hebben. Ik ging trouwens samen met Sarah, Ryan, Sarah's beste vriendin Leigh en hun barbiepop genaamd Bob die ze altijd meenemen op vakantie. We hadden het erg gezellig in de auto, mede dankzij een regel die we hadden dat iedere keer wanneer je het woord 'mine' zei je waar we ook waren 5 keer moest opdrukken, wat nogal grappige situaties opleverde. Na een lange vermoeide reis te zijn aangekomen bij het hotel bleek het super de luxe te zijn, iedereen had een tweepersoonsbed en al snel zat ik van een bubbelbad te genieten in onze en suite. 's Avonds gingen we uit eten in een overdreven luxe restaurant (en nog kostte het maximaal 15 euro). De volgende ochtend waren ik en Leigh al vroeg op, en rond 9 uur ging ik voor het eerst paardrijden! Het was super leuk en het uitzicht was ook heel mooi:)

'What size are you?'

Na het paardrijden moesten we ons al gauw klaarmaken want we wilden die dag 2 organisaties bezoeken om AIDS-weeskinderen de gedoneerde schoenen en kleding te brengen. Het eerste weeshuis bleek echter ergens ver op een berg te liggen, dus het was nogal een reis om daar te komen. Zodra we er waren werden we hartelijk ontvangen door de kinderen, ze waren zo schattig en vrolijk! En ook blij met de schoenen en jurken die we ze konden geven, al was het een hele klus om voor iedereen de juiste maat te vinden, de meeste kinderen wisten namelijk niet welke maat ze hadden.. Ook hadden we een voetbal voor hen gekocht, waar ze blij mee leken dus dat was fijn. Een beetje een contrast was het wel vergeleken met ons 4 sterren hotel, maar je kon duidelijk merken dat de kinderen in het weeshuis veel liefde kregen, ookal waren er mat liefst 60 kinderen! Omdat dit weeshuis zo afgelegen was hadden we niet genoeg tijd om bij het andere project kinderen te bezoeken, wel konden we de spullen bij het hoofdkantoor van het project afleveren. Dit project heet Young Hero's, een organisatie die child-headed families ondersteund, oftewel families met een kind aan het hoofd omdat beide ouders aan AIDS zijn overleden. Ook dit leek een mooi project, waarbij de families niet alleen worden ondersteund met kleding maar ook worden geholpen in het verkrijgen van de juiste medicijnen.

'Jordi!'

Na het korte verblijf in Swaziland vertrokken Sarah, Ryan en Leigh naar Sun City om daar nog een paar dagen vakantie te vieren. Ik ging liever terug naar het kamp om daar mijn laatste dagen hier door te brengen omdat ze pas de dag voordat mijn vliegtuig vertrekt ´s avonds aan zouden komen. Jordi, een studiegenootje uit Wageningen loopt nu stage in Nelspruit en wilde dat weekend naar Hoedspruit komen, en hij was zo lief om mij mee te nemen. Onderweg hebben we super mooie dingen gezien, onder andere een mooie waterval, de potholes (waterkolken) en de Blyder dam waar ik super graag heen wilde. Het was echt een leuke gezellige dag met veel mooie uitzichten?.

'Kruger called and it sounded urgent'

Mijn laatste dagen hier leken leuk te eindigen: mijn supervisor uit Wageningen was blij met het verslag en wilt het proberen te publiceren en ik kon nog een paar dagen genieten van veldwerk met Prince. Zondag zou ik met Prince het veld in gaan, en normaal komt hij altijd om 7 uur in het kantoor alleen deze keer was hij er pas rond 8. Toen hij aankwam vertelde hij me dat zijn broer en zus gisteren door iemand in elkaar geslagen waren en hij naar Acornhoek ging om hen te helpen, waar hij vervolgens ook met lege bierflessen en stenen in elkaar werd geslagen door dezelfde man. Hij liet me zijn wonden zien en het zag er afschuwelijk uit, overal had hij bloed en op zijn hoofd hele lelijke wonden. Toch besloten we op veldwerk te gaan want hij zei dat het wel ging. Na een paar uur in het veld te hebben gespendeerd kwamen we echter Peter -de manager van een lodge hier in de buurt- tegen die zei dat Kruger National Park op zoek was naar Prince, en iedereen in het reservaat hem zocht. Prince zei tegen mij dat hij geen idee had waarom, en binnen een paar minuten werden we met de auto begeleid door Peter´s auto zo´n ander half uur Kruger park in. Ik was er nog niet geweest en vond het best interessant, al had ik er wel een vreemd gevoel over. Op een gegeven moment kwam er een woeste hilux vanaf de andere kant aangescheurd met mannen met geweren op de achterkant, en voor ik het wist werd Prince in handboeien de achterbak ingeladen en werd mij uitgelegd dat hij werd gearresteerd om verhoord te worden omdat hij ´s nachts in Kruger is gesignaleerd en met een auto door de toegangpoort is gereden... Ik stond daar maar verlamd en de man die hem arresteerde vroeg of ik me verder zou redden, doelend op de landrover waarmee we veldwerk deden. Ik zei hem dat ik eigenlijk niet kan auto rijden, maar gelukkig kon ik wel een lift met Peter krijgen naar hun lodge, waar ik weer kon worden opgehaald door iemand van onze lodge. Het was echt een vreemde dag, alles leek zo onwerkelijk en vreemd. 's Avonds kwamen we na lang bellen dat Prince voor een nacht in de gevangenis in Hoedspruit zat en boetes kreeg voor (dronken) illegaal door Kruger te rijden en het hek kapot te rijden. Hij had die nacht 2 vrienden bij zich die ook boetes kregen voor het stelen van de auto waarmee ze reden. De kans is nu groot dat hij helaas ontslagen wordt omdat hij de goede naam van de organisatie hiermee in opspraak heeft gebracht...

'The lions are back!'

De dag erna moesten we de auto ophalen uit Kruger, en op de weg terug toen we nog geen 1 minuut van het onderzoekskamp waren zagen we onze leeuwen weer! Het waren 3 vrouwtjes met welpen dus waarschijnlijk dezelfde als degenen die de buffelo in ons kamp hebben gedood. Gelukkig vetrokken ze deze keer in 1 dag dus konden we de volgende dag gewoon weer buiten lopen.

'Soshangane is eating in the garden of Balule'

Na al dit drama verwachte ik dat de laatste paar dagen rustig zouden verlopen, maar niets bleek minder waar! Soshangane, een bull waarvan de collar aan het uitwerken was en die Michelle al wilde collaren sinds ik in Timbavati was aangekomen, bleek in de tuin van een onderzoekshuis in Balule (reservaat in de buurt) te staan! Michelle wilde hem graag collaren, en we gingen snel aan de slag met voorbereiden en mensen te bellen, ze moest toestemming vragen, dierenartsen regelen en de helicopter piloot moest beschikbaar zijn, en iedereen bleek dinsdag te kunnen! Ik had het al helemaal niet meer verwacht om een collaring operatie mee te maken, wat ik stiekem wel jammer vond want ik had hem op een paar uur gemist de dag dat ik aankwam. De dag van de collaring kregen we 's ochtends een mail dat mijn begeleider in Wageningen het verslag had nagekeken en ik er een 9 voor heb gekregen, wat betekend dat ik mijn Bachelor cum laude heb gehaald:D! Daarna moesten we snel de spullen klaar maken en in de auto laden, en toen gingen we rond een uur of half 12 op weg naar Balule samen met Jennifer, een aardige dierenarts die helpt op de lodge en met het olifantenproject. Daar aangekomen was iedereen zenuwachtig, maar moesten we eerst een uur op de dierenartsen wachten, die overigens 9 studenten meenamen zodat ze de collaring ook konden zien. Toen gingen we eindelijk op weg: 5 auto's gevuld met onderzoekers, dierenartsen en bijna 20 interns en trackers! Onderweg werden we gebeld dat Soshangane jammer genoeg de rivier was over gestoken en zich op een gebied bevond waar we niet mochten komen. Toen moesten we dus snel Ben de helicopter piloot bellen zodat hij de olifant terug over de rivier kon jagen, waarna de dierenarts (die ook in de helicopter zat) de olifant een verdovingspijltje kon geven. Dit deed hij zo vakkundig dat hij de olifant precies in het midden van een open grasveld (vliegtuigbaan) kreeg, terwijl hij de twee mannetjes olifanten die heel lief hem wilden beschermen het bos weer in kon jagen. Zodra dit was gebeurd reden alle auto's snel naar de olifant en begon de operatie! De dierenarts haalde de oude collar eraf en deed de nieuwe collar om, terwijl de dierenarts studenten hielpen met het verzorgen van de olifant: er moest water op zijn oren worden gegoten voor afkoeling, paars spul op de plaats van de dart worden gespoten en zijn slurf moest open gehouden worden. Michelle deed tegelijkertijd alle metingen aan de olifant, waar o.a. ik en Jennifer weer mee hielpen. We verzamelden de grootte van zijn slagtanden, voetmetingen, maten zijn lichaamsgrootte en plukten 3 lange staartharen waarmee in het lab zijn dieet kan worden onderzocht door het in kleine stukjes te hakken en de koolstofconcentraties te analyseren. Toen moest er ook bloed worden afgenomen voor de DNA test, dus Michelle vroeg de dierenarts dat te doen, maaaar toen vroeg de dierenarts of IK dat wilde doen. (Voor de genen die het niet weten: ik heb/had mega angst voor naalden en val al bijna flauw als ik er 1 zie). Maar natuurlijk liet ik deze kans niet schieten, en ze legde me uit hoe ik het moest doen en toen heb ik bloed geprikt uit zijn oor! En je kon gewoon de ader zien! Ik denk nu serieus dat ik helemaal niet meer bang ben voor naalden en aders:). Het was echt heel bijzonder om dit mee te mogen maken en om zo dichtbij een wilde olifant te kunnen komen. Anders dan ik dacht voelde hij helemaal niet ruw of droog, eerder zacht omdat hij overal haren heeft! 's Avonds hebben we het gevierd door in het Balule onderzoekshuis pizza's, burgers en slop chips met kaassaus te eten:).

Nu zit ik trouwens ondertussen op het vliegveld op Frankfurt te wachten op mijn vlucht naar Schiphol, dus ik ben bijna thuis:D!

Veel liefs en tot snel!!
Susanne

Chiefs, schakelen en etentjes

Hee allemaal:)!

Het is al weer een tijdje geleden, maar hier gaat alles goed hoor, ben weer helemaal beter! Bedankt weer voor de leuke reacties! En eindelijk heb ik wat van de verloren N.I.L.A.M. kaarten gekregen echt super leuk en lief:)!! De leeuwen zijn gelukkig weer vetrokken, de eerste paar dagen na het buffel-buffet konden we de hond amper uit laten omdat het zo gevaarlijk was.. op wat stroom uitvallen na is het de afgelopen twee weken echter behoorlijk rustig gebleven!

'Megogo's'

Twee weken geleden ben ik samen met Sarah en haar vriend Ryan en Prince naar het dorp geweest waar al de staff oorspronkelijk vandaan komt, Acornhoek. Daar wilde Sarah met de chiefs van de deeldorpjes praten om te vragen om land zodat ze een community-center kan bouwen voor haar non-profit organisatie die ze aan het oprichten is -Nourish- en om te vragen of de oude oma's (of megogo's zoals ze hier worden genoemd) crafts willen maken om daar en in de lodges te verkopen. Ik had geen idee wat ik ervan kon verwachten, maar het was erg leuk om mee te maken! Toen we het dorp inreden viel me al gelijk op dat de koeien overal over straat liepen, bijna alle huizen in aanbouw zijn en iedereen op straat aan het lopen is, vooral veel kinderen! De ouders (1 van beiden of soms allebei) wonen namelijk een groot deel van de tijd in de lodge-staff dorpjes, en mogen iedere maand 1 week naar huis in Acornhoek, terwijl de opa's en oma's in de tussentijd op de kinderen passen. Omdat de oma's dus geen eigen inkomen hebben, leek het Sarah een goed idee om hen de crafts (sieraden etc.) te laten maken van gerecycled afval uit het dorp. Eerst gingen we echter naar Prince's chief om hem om land te vragen voor het centrum. Ik had allemaal antropologische voorstellingen van de chief, maar in werkelijkheid was het een middelbare man in een leren jas die samen met een soort van maffiosi groepje op krukjes voor een schuurtje (zijn huis) bier zat te drinken met losrennende kippen om hen heen. De mannen waren allemaal heel hartelijk, alleen was ik wel blij dat we Prince hadden die kon vertalen want hun Engels was niet echt van een hoog niveau. Nadat Sarah en Prince hun verhaal hadden gedaan en hadden uitgelegd waarom we land wilden, wilde de chief een hogere chief bellen om zijn toestemming te vragen. Hij had echter geen geld meer op zijn mobiel met glitterbloemetjes, dus Ryan leende hem zijn telefoon, waarna de chief zei dat de hogere chief ons wilde zien. Eerst dacht dat we gingen lopen, maar voor ik het wist zat de chief al in de auto, en één van zijn aanhangers kwam ook mee, dus het was behoorlijk gezellig in Ryan's kleine autotje. Bij de volgende chief -die overigens een mega huis had- aangekomen werden we eerst uitgelachen door kleine meisjes (iedereen lachte en zwaaide trouwens naar ons omdat er niet vaak blanke mensen in het dorp kwamen), waarna we de chief zagen zitten aan een klein tafeltje op de grote binnenplaats. Daar moesten we weer het hele verhaal houden, maar uiteindelijk vond deze man het een goed idee, dus zou hij er met de mensen van zijn dorp over praten zolang ze maar een officiële aanvraag typte. Toen we vroegen wat dit inhield kon hij dat niet echt uitleggen maar hij wilde voornamelijk dat het er officieel uit zag. Hierna gingen we naar de derde chief die ons aan de megogo's zou voorstellen. Dit bleek een bijna honderd jaar oude man te zijn die net door een geschiedkundige Phd'er werd geïnterviewd. Het was een heel schattig mannetje en hij vond het een goed idee, dus hij wilde graag de megogo's bij hem uitnodigen (als het maar niet te vroeg in de morgen was want dan vonden ze het te koud om te komen). Naast het woord megogo zijn er hier nog een paar andere woorden die gemengd met het Engels gebruikt worden, geen idee hoe je het schrijft maar bijvoorbeeld ‘mufasi' wat iets betekend in de trant van vrouwen of chickies in, ‘moekle' wat iets voorstelt als mooi meisje (ik vind het persoonlijk nogal als mokkel klinken) en ‘mepingpongs', wat wordt gebruikt voor baby of kleine kindjes.

'Carline!'

De avond dat we uit Acornhoek terug kwamen hadden we afgesproken met Carline (vriendin uit Wageningen) en haar vriendin waarmee ze een roadtrip aan het maken was. Die avond waren ze namelijk in de buurt van Hoedspruit en het was erg leuk om haar weer eens te zien! We zijn uit eten geweest in een restaurant met een super mooi uitzicht ('Three bridges') en hebben veel bijgeklets. Carline was net klaar met haar masteronderzoek en gaat de komende tijd (na eerst weer even naar Nederland te zijn geweest) in Zuid-Afrika werken als hoofdonderzoek bij een startend conservation project. Ik ben nu bijna in alle restaurantjes hier geweest (volgens mij 4 van de 5:p) want een paar dagen terug gingen we (ik en Sarah) ook uit eten met Robyn, een vriendin van haar, wat ook een super gezellige avond was waarbij we veel hebben gelachen. Eergisteren gingen we trouwens weer uit eten bij Jos Mac's (restaurantje bij de toegangspoort van het reservaat) met Robyn en de game rangers van een nabijgeleden lodge en Sarah's beste vriendin Lee waar ik zo meer over vertel.

'Are you clutched in?'

De afgelopen tijd hebben ik en Sarah beschikking over Ryan's auto omdat hij voor een paar dagen naar Kaapstad is en zijn auto bij ons heeft achtergelaten. Dit lijkt heel leuk maar het probleem was echter dat we allebei geen rijbewijs hebben. De dag dat Ryan vetrok reed hij in zijn auto heen naar het vliegvel (ongeveer een half uur hiervandaan) maar moesten wij de auto echter terug rijden! Sarah was erg bang om te rijden dus vroeg ze of ik alsjeblieft wilde rijden, wat ik natuurlijk wel wilde proberen... Ik had haar alleen al gewaarschuwd dat ik niet wist hoe de koppeling werkte en al helemaal niet hoe je de auto in reverse zette, wat ervoor zorgde dat in plaats van achteruit van de parkeerplaats weg te rijden ik vooruit een stoepje en een grasveld op reed. Zodra dit gebeurde kwam er een man van het vliegvel aanlopen om te vragen wat er aan de hand was. De man besloot ons even te helpen door de auto in de juiste positie van de parkeerplaats af te zetten, alleen kon hij niet over het stoepje heen komen zonder de auto te bekrassen. Direct kwamen er nog 6 mannen aan gerend die met zijn allen de auto -en de eerste man achter het stuur en Sarah in shock op de stoel naast hem- optilden over het stoepje heen. Toen de auto klaar stond durfde ik niet meer te rijden dus ging Sarah rijden, nadat de motor een stuk of 5 keer afsloeg waren we eindelijk op weg. Alleen stonden we al gauw voor een stoplicht, waar Sarah bang werd om de auto weer te moeten starten omdat het net zo slecht ging. Dus renden we snel om de auto heen om van plek te wisselen en had ik het voorrecht om de auto te starten. Zodra we mochten rijden liet ik alleen eerst alle auto's achter ons voor gaan (A) maar zodra de weg leeg was ging ik rijden, en het was geweldig! Het enige probleem met mijn rijkunst was dat ik niet kon koppelen, maar dit hebben we uiterst vakkundig opgelost door iedere keer als ik moest schakelen samen te werken, ik drukte de koppeling in, Sarah vroeg 'are you clutched in?' en zodra ik ja zei schakelde zij en liet ik de koppeling weer langzaam los. En toen we in het dorpje kwamen ging alles ook goed bij de kruispunten en met het parkeren, en de terug weg heb ik ook gereden en zelfs in het reservaat (over hobbelige stofwegen)! Wees gerust ik ga het niet weer doen, heb ik al plechtig aan mijn arme ouders beloofd, maar ik heb gewoon 100 op een snelweg gereden (A).

'A person is a person, no matter what colour'

Donderdag ben ik eindelijk weer eens met Prince op pad geweest het veld in en het was geweldig! Op een gegeven moment hebben we een paar uur met een groep grote bulls gespendeerd, we reden de bosjes in waar we midden in een groep van 7 grote bulls stonden die rustig aan het eten waren, echt super om mee te maken! Ik had al eerder bulls gezien maar nooit van zo dichtbij en ze zijn ook niet zo vaak met een grote groep. Proud -een olifant met collar- was de oudste en leidde de groep jongere bulls, dat doen ze soms hoewel ze ook vaak alleen rondlopen. Ook heb ik goede gesprekken met Prince gehad, hij verbaasde me echt met zijn filosofische levenswijsheden! We hebben bijvoorbeeld lang gepraat over de apartheid hier, en hij zei één zin die ik erg mooi vond 'A person is a person, no matter what colour: black or white'. Later gingen we langs bij Andrew's huis (de jongen met de puppy van de foto) waar we samen met hem en zijn vriend en zijn schattige puppy te voet opzoek gingen naar een olifant die we niet konden vinden. Dit was stiekem best dom gevaarlijk van ons, maar ook gezellig, al kwamen we niets tegen dus ook niet de olifant. Toen ik en Prince na en tijdje weer op weg naar het kamp gingen zei Andrew echter over de radio dat hij de olifant had gevonden hij stond gewoon naast zijn huis! Toen we de olifant goed bekeken zagen we echter dat hij een grote wond bij zijn oog had en toen we later naar de foto's keken op de computer zei Michelle dat ze dacht dat hij misschien blind was geworden. Waarschijnlijk was het in een gevecht met een andere bull gebeurd, maar ze denkt niet dat hij er erg onder zal leiden dus dat was wel een opluchting.

Verder is alles hier eigenlijk rustig geweest, een paar dagen terug was het hier alleen super heet dus wilde ik eindelijk in het zwembad zwemmen. Wat ik ook deed, gelukkig wilde Sarah wel mee maar ze weigerde het water in te gaan want het water was stiekem ijskoud! Toen we terug liepen besloot de buffel kudde weer op visite te komen waardoor we niet langs de normale weg konden en we maar de veel engere omweg namen (eng omdat daar veel wildlife loopt) en bijna door een groep van de buffels werden aangevallen, was echt eng! En gisteren was er een kudde olifanten op bezoek bij het kamp, was heel mooi om te zien, en de nacht ervoor waren ze er ook en liepen ze de hele nacht rond het kamp. Mijn stageverslag is trouwens ook af, dus daar ben ik erg blij mee! We vinden het een goed rapport en hopen dat mijn begeleider uit Wageningen dat ook vind en we het kunnen publiceren, dus dat is wel spannend! Morgen ga ik trouwens voor een paar dagen naar Swaziland! We gaan 181 paar schoenen naar weeshuizen brengen, die schoenen heeft Sarah ingezameld bij onder andere de scholen hier. De kinderen daar zijn aids-wezen en hebben namelijk geen schoenen, terwijl ze die wel hard nodig hebben. Ik heb er erg veel zin in maar misschien wordt het ook moeilijk om die kinderen te zien omdat we weten dat ze het moeilijk hebben...

Ik hoop dat met jullie alles goed gaat, ik denk dat ik voordat ik naar huis kom volgende week woensdag nog wel wat over Swaziland zal schrijven!

Veel liefs!

Suus

Joeri, wilde dieren en diarree remmers

Super grappig en lief weer om de reacties te lezen:D!! Bedankt dat jullie zo meeleven, maakt het echt een stuk leuker om het met jullie te kunnen delen:)! Oja, de foto die ik ‘kudu met impalas' noemde is een Wildebeest met impalas sorry! De afgelopen twee weken zijn er hier weer veel leuke en spannende dingen gebeurd (terwijl ik dacht dat ik saai aan mijn verslag ging werken(A)).

'There's a baboon in the kitchen!!!'

Afgelopen week hebben we veel bavianen over de vloer gehad! Ze waren al eerder gekomen en hadden al onze bananen mee genomen, en daarvoor is er zelfs een keer een baviaan geweest die de deur uit de keuken heeft gerukt en de keuken overhoop heeft gehaald (de wonden zijn nog zichtbaar als een dikke klodder cement in de deurpost..). Het is een grote groep bavianen met een paar volwassenen (sommige lijken zo groot als een mens!) en veel kleintjes die de grote overal volgen. De eerste keer dat ik ze zag was toen ik in het kantoor zat te werken op de bank en de hond ineens in de deuropening stond, nou dat dacht ik maar toen ik opkeek keek een mens naar me, althans niet echt een mens, de baviaan maar het leek er echt op! Ik schrok me natuurlijk rot, maar gelukkig schrok hij nog erger van mijn schrikken (ja ik heb dit effect zelfs op bavianen:p) dat hij ervandoor rende, maar dan wel rechtstreeks de keuken in waar Michelle zat te bellen. Even tussendoor: bavianen zijn niet super gevaarlijk alleen ze kunnen het wel zijn, vooral als je ze in een hoekje drijft of samen met ze in een keuken ofzo bent, ze hebben namelijk enorme tanden waarmee ze zelfs een luipaard kunnen doden.. Oke, Michelle zat dus de bellen en was zich van niets bewust (later vertelde ze dat ze dacht dat ik het was die koffie wilde zetten, wat een compliment;)) dus ik riep zo hard als ik kon 'Michelle, there's a baboon in the kitchen!' waarop zij op stond en de baviaan liet schrikken waardoor hij ervandoor rende met zijn buit -onze laatste zak brood- en besloot op ons dak te gaan zitten en het brood daar op te eten (en later weer daar uit te poepen!). De dag erna waren ik en Ganesh weer eens een dagje alleen, ik zat de statistische testen te doen met mijn data en hij sliep lekker op zijn bed op de grond. Toen ik honger kreeg maakte ik wat lunch (2-minuten noodles want we hadden natuurlijk geen brood meer:p) maar toen ik weer terug kwam en achter mijn bureau wilde gaan zitten keek ik op en stond daar de baviaan weer in de deuropening! Gelukkig had Michelle me de dag ervoor uitgelegd dat wat je ook doet je niet bang moet lijken, dus ik (hoewel ik super bang was) riep dat de baviaan weg moest gaan. Alleen de baviaan had duidelijk andere plannen, hij besloot naar binnen te komen en rond te snuffelen naar eten, ik keek naar de baviaan en vervolgens naar mijn kommetje met noodles en kwam tot de conclusie dat het enige voedsel daar aanwezig zich in mijn handen bevond. Nu was ik natuurlijk nog banger, en ondertussen stond hij al naast de hond (die me overigens absoluut niet beschermde:p wat eigenlijk wel beter was want hij was zeker dood gebeten). Toen besloot ik op mijn aller hardst te schreeuwen naar de baviaan en op het bureau te slaan voor mijn leven. Dit maakte duidelijk geen indruk op de baviaan (hij leek zelfs zijn wenkbrauw op te trekken maar misschien was dat mijn fantasie(A)) maar hij liep er wel kalm vandoor! Nu hebben we speciale sloten op alle deuren gekregen die we altijd dicht moeten doen als we een ruimte verlaten zodat de bavianen er niet meer in kunnen komen:). Wel liepen ik en Michelle een dag later de hond uit te laten en te kletsen, toen er ineens een briesende olifant voor onze neus stond! We waren slecht aan het opletten en zomaar zijn 20 meter zone binnen gelopen en hij was hier duidelijk niet van gediend. Het was gelukkig maar een nepcharge want zodra wij snel maar kalm achterstevoren terug liepen liet hij ons met rust, maar het herinnerde me er wel aan dat je moet opletten als je hier buiten loopt, en dat olifanten écht groot zijn!

'Joeri!'

Afgelopen vrijdag kwam Joeri voor een lang weekend bij ons logeren wat ik natuurlijk super de luxe leuk vond! Hij is een huisgenoot uit Wageningen en heeft de afgelopen maand met Tomas, ook huisgenoot en afkomstig uit Zambia, door Tanzania en Zambia gereisd, en kwam nog een paar dagen langs voordat ze weer naar Zuid-Afrika vertrokken. 's Middags zou hij met de bus in Hoedspruit aankomen, nadat hij eerst had overnacht in Pretoria (stadje/wijk bij Johannesburg) en een lange busreis had gemaakt naar ons dorpje. Michelle vertrok diezelfde dag voor een week naar Kaapstad om daar belangrijke vergaderingen te hebben met Ian Douglas Hamilton (baas van Save the Elephants) en Marleen (baas van Tanda Tula, de lodge waar wij gevestigd zijn). Omdat zij met de auto naar Johannesburg ging kon ze mij afzetten in Hoedspruit waar ik wat in de winkels keek en natuuuurlijk cappuccino moest drinken en Joeri rond 5 uur ophaalde van de bushalte (die eigenlijk gewoon de supermarkt was). Was echt super leuk om hem te zien:D! Toen gingen we wat drinken in Sleepers (restaurantje daar in de buurt) en na een tijdje kwamen Sarah en Ryan (vriend van Sarah) zich bij ons voegen. Zij hadden net een hike van een week gedaan en zouden ons naar huis meenemen. Maar eerst hebben we gepoold, heerlijke pizza's gegeten en zijn we naar de Safari club gegaan, een soort uitgaansgelegenheid wat tegelijk een restaurant is waardoor de leeftijd varieerde van ongeveer 5 (ik denk niet dat het geheel pedagogisch verantwoord was om deze kinderen zo lang op te houden..) tot 80. Die avond zou ik met de hond in Michelle's bed slapen (dit is hij gewend en ze wilde graag dat ik dat zou doen) in haar huisje dat een beetje afgelegen aan het rivierbed hier op het kamp ligt. Het was een afschuwelijke nacht! Ik heb geen oog dicht gedaan (figuurlijk want ik durfde mijn ogen niet open te doen voor het geval er een wild dier voor de deur zou staan), de hond besloot namelijk heel het tweepersoonsbed in te nemen waardoor ik genoodzaakt was op een smalle strook te overleven, en ik kan niet slapen als ik mezelf niet op kan rollen! Verder is het huis eigenlijk alleen een slaapkamer en heeft het aan alle zijden grote deuren, sommige van glas maar anderen alleen van gaas, wat het behoorlijk eng maakt als er een wild dier langs komt! Wat het nog enger maakt is dat Ganesh de gewoonte heeft om te grommen en blaffen zodra hij een dier ziet, hoort of zelfs maar ruikt en aangezien ik bang ben voor honden die blaffen en dan zeker weet dat er iets engs rond het huis loopt is het niet echt geruststellend! Die nacht heeft hij heel veel geblaft en toen ik 's ochtends om 6 uur genoeg had van wakker te liggen besloot ik dat ik niet nog een nacht zo door kon brengen, en sindsien slaap ik in de keuken (waar een tweepersoonsbed staat) met Ganesh naast me op de grond op zijn eigen bed. Die zaterdag heb ik Joeri een rondleiding op het kamp gegeven en hebben we wat gewerkt aan het identificeren van de olifanten foto's gemaakt in het veld. Dit houdt in dat we de foto's bekijken, op zoek gaan naar duidelijke foto's van de oren en ze dan natekenen waarna we de juiste map pakken (gesorteerd op geslacht en leeftijdsfase) om daar alle getekende oren te vergelijken met de gene die wij zojuist hebben getekend. Het is nogal wat werk, zeker als je de olifant niet kan vinden... Binnenkort willen ze het met de computer gaan doen à la vingerafdrukken in CSI, dat zal denk ik wel wat tijd gaan schelen. Verder hebben we gezellig scrabble gespeeld (arme Joeri dacht dat hij spannend naar de bush ging:P) en 's avonds gingen we wild zoeken maar vonden helaas niet veel spannends! Zondag gingen we 's ochtends naar het centrum voor bedreigde dieren in de buurt van Hoedspruit, daar hebben we Cheeta's, wilde honden, leeuwen en de Southern Groundhornbill en veel aasgieren gezien:)! 's Middags hebben we ‘gepicknickt' (=tosti's, patat en chocola gegeten) in een ‘park', toen we bedachten of we een park wisten zei ik namelijk dat ik dacht dat ik een park had gezien, alleen moesten ze een beetje lachen omdat het niet echt een park was en we volgens Sarah de eerste blanken waren die ooit daar hebben gepicknickt. In de avond ging Joeri met de lodge op game drive, waar alle oude vrouwtjes verliefd op hem waren:p en hij vet coole foto's heeft gemaakt van een groep leeuwen met welpjes en een luipaard heeft gezien die in de boom lag met zijn half-opgegeten impala half uit de boom hangend! Nadat we maandagochtend eerst samen naar bush breakfast waren gegaan (waar ook zijn vrouwtjes waren:)) hebben we hem naar Jos Macs (een café-restaurant bij de ingangpoort) gebracht waar hij met een shuttle werd opgehaald en naar het vliegveld in Johannesburg werd vervoerd waarvandaan hij en Tomas terug naar huis gingen.

*Het volgende topic is niet geschikt voor als je aan het eten bent*

'Prince, I think I'm sick..'

Dinsdagavond begon ik me niet lekker te voelen, met erge buikkrampen en ik voelde me nogal flauw en koortserig. Die nacht werd het steeds erger en kreeg behoorlijke koorts met bijbehorende nachtmerries en moest zo'n 10 keer naar de wc rennen om daar te ‘plassen' (sorry voor de vieze details maar mijn ontlasting was geel water) waarna ik weer terug moest rennen omdat ik in de 4 meter van de wc naar mijn bed al bijna flauw viel. Tegen de tijd dat ik 's ochtends een over enthousiaste hond naast me had staan omdat hij besloot dat het tijd was om te wandelen was ik helemaal uitgedroogd, en strompelde ik naar het kantoor om Prince om hulp te vragen (hij was die dag weer begonnen met werken). Hij maakte gelijk een ORS drankje voor me wat wel hielp tegen mijn droge mond en hoofdpijn maar ik moest nog steeds heel de tijd naar de wc (vanaf dat moment nam ik regelmatig nadat ik naar de wc was geweest een ORS drankje) dus rond de middag besloot ik anti-diarree tabletten te nemen, wat op zich best hielp dus ik dacht dat ik beter werd. Alleen had ik ook heel de dag niet gegeten, dus toen ik 's avonds gewoon at werd het weer erg, en een nieuw tablet hielp ook niet maar maakte de krampen alleen maar erger. Na nog een nacht van naar de wc rennen besloot Sarah dat we maar even naar de dokter moesten gaan om te checken wat het was want ik was nogal erg zwak geworden (koorts was wel al gezakt gelukkig). Na uitgebreid getest te worden (inclusief in een trechter te hebben geplast) besloot de dokter dat mijn dunne darm was geïnfecteerd door een bacterie dus niets ernstigs, moet alleen nog een paar dagen antibiotica slikken en antibuikkrampen pilletjes nemen tot het over is en tot die tijd af en toe naar de wc rennen...

'The lions have killed the buffelo!'

Woensdagavond liep ik samen met Sarah naar haar tent en ik naar het houten huisje om wat spullen te pakken voordat ik weer naar de keuken ging om daar te slapen bij Ganesh, toen we ineens geristel achter het houten huisje hoorden! Gelukkig kwam Foreman (hoofdranger die in het huis naast Sarahs tent en het houten huisje woont) eraan lopen en zag dat het gewoon de buffel weer was. Die avond sliep ik erg slecht want Ganesh was veel aan het blaffen, en rond 4 uur sochtends bleef hij aan 1 stuk door blaffen en heel diep, wat echt eng was! Telkens als hij stopte om op adem te komen hoorde ik gek gegrom, ik kon maar niet bedenken wat dit voor geluid was, het was gegrom, gehijg en klonk als eet geluiden. Dit ging zo door tot om een uur of half 6 Sarah ineens in de keuken stond: 'The lions have killed the buffelo, just outside my tent!' [Sarah slaapt in een grote tent een paar meter van het houten huisje af] Ze was helemaal in paniek, want ook zij hoorde wel gekke geluiden maar wist niet wat er gebeurde, tot Foreman vanuit zijn huis naar haar riep en vroeg of ze de leeuwen zag, die blijkbaar in ons kamp op de weg tussen het kantoor en het houten huisje de buffel hebben gedood! Omdat ze allebei eigenlijk niet veilig uit hun huis konden zou de ranger auto komen om hen op te halen, alleen die kon niet langs de 3 leeuwen die heeel agressief tegen hen deden, dus moest Foreman haar ophalen met zijn geweer en naar de keuken brengen waarna hij snel naar zijn werk ging lopen. Toen kwam Dale (ik weet niet precies wat hij doet maar hij is belangrijk en soort van ranger maar ook managerachtig) ons waarschuwen dat we vandaag niet uit huis mochten en niet de hond mochten uit laten. Maar dat was precies de dag dat we naar de dokter wilden gaan en Sarah moest ook die dag iets voor de bank regelen, dus ging Dale Ryan (de chefkok die ons mee zou nemen naar de stad) vragen om achter de keuken te rijden zodat we zouden kunnen rennen naar de auto. Maar eerst moest Sarah haar papieren uit het kantoor hebben, en moest ik dringend foto's van het tafereel maken want het was maar op ongeveer 2 meter afstand van het kantoor! En het was echt eng maar cool om te zien, de leeuwen keken ons alleen wel heel de tijd door het raam aan was best eng, maar ook schattig want nu waren er 9 welpjes bij gekomen! Daarna renden we terug naar de keuken waarna we over het muurtje sprongen en naar de auto konden rennen (precies op dat stuk konden de leeuwen ons zien omdat ze tussen de twee gebouwen tegenover ons lagen. Tijdens de rit naar het stadje kwamen we nog 4 leeuwen tegen die weigerde van de weg af te gaan, terwijl ze richting ons kamp liepen! Maar gelukkig liep alles goed af, en toen we terug kwamen hadden de rangers de buffel met de jeep weggesleept en lagen de leeuwen dus een stuk verderop. 's Avonds was het alleen weer even spannend omdat we vlakbij weer veel geritsel hoorden, maar toen we op onderzoek uit gingen trompetterde het dus bleek het een olifant te zijn:).

Alles gaat hier verder goed, ben nog steeds beetje ziek maar lig op bed aan mijn verslag te werken, wat best goed gaat, Sarah zit ook op de bank in de keuken te werken en vanavond komen een paar vrienden van haar en gaan we met hen en Prince op game drive en of een braai houden of pizza eten in Josh macs. Vanavond of morgen komt Michelle ook weer terug dus dan kan ik gelukkig weer in mijn eigen bed slapen, wat ik best fijn zal vinden want ik schrik me steeds dood als ik in slaap ben en Ganesh begint te blaffen! Ik hoop dat het goed gaat met jullie, en dat het weer een beetje lekker wordt bij jullie! Mocht het een geruststelling zijn, vandaag is het hier ook vies bewolkt alleen jammer genoeg geen regen, heb ik echt zin in...

Veel liefs! XXX

Suus

Prikkelbosjes en roofvogels

Hee lieve allemaal:)

Sorry dat het even duurde maar ik ben heel druk geweest afgelopen dagen! Bedankt voor alle lieve en leuke berichtjes/emails/reacties, het is erg leuk om te lezen! En ik zal nog even de vragen op het vorige verhaal en de foto's beantwoorden. Ja er zijn twee bedden, en Annerose jij zou hier inderdaad echt niet naar de wc kunnen! Soms komt er een grote windvlaag en dan waait de ‘deur' (douchegordijn) weg terwijl je op de wc zit. En ik heb mijn blaas zo getraind dat ik 's nachts niet hoef te plassen want het is echt te eng (Sarah met wie ik de badkamer deel vind het gelukkig ook te eng dus ik ben niet de enige:p). Die olifant die ons heeft gecharged was ongeveer maar 4 meter van ons af, dus behoorlijk eng (daarom mag je eigenlijk nooit te voet naar de wilde olifanten gaan). En de olifanten lijken geen last van hun collars te hebben, ze gedragen zich gewoon als de andere olifanten, en het wordt goed in de gaten gehouden dat ze niet te strak gaan zitten! En de mannen zijn wel gezellig hoor, Prince is een soort levende radio die traditionele liederen afwisselt met Eminem en af en toe de zin 'I like the way you mooovee' roept, en Ronnie is echt een hele goede jongen, niet van 1 maar van 16 mam;) (maar daar vertel ik zo verder over!). Over het auto rijden: je wordt niet echt wagenziek want de auto is helemaal open, het is meer als in een achtbaan zitten denk ik:). De vogels zijn Hornbills (net zoals in de Lion King!) en we koken om de beurt, er is een soort van rooster voor het schoonmaken en koken. Tot slot: het geritsel was een luipaard! Vorige week heeft hij hier heel de tijd rond gelopen, en hij heeft afgelopen vrijdag zelf Ronnie beslopen en bijna aangevallen! Dat was dus wel even spannend, maar nu is hij als het goed is vertrokken (net zoals de buffel die rond mijn huisje liep:)).

‘O MY GOD'
Vorige week zaterdag kwam Gabby aan hier in het kamp, ze is een highschool meisje uit Amerika waarvan ik voor 10 dagen de mentor moest spelen. Ze is erg aardig alleen ook erg Amerikaans en overduidelijk 16. Vandaag is ze vetrokken, we hebben het erg gezellig gehad! Ze is wel duidelijk aanwezig want ze praat nogal veel, en zegt heel de dag door 'O MY GOD!' dus het zal nu wel even rustig lijken. Verder gaat alles goed, vorig weekend heb ik gewerkt aan mijn onderzoek voorbereiden, het gaat over de impact die olifanten op grote bomen hebben hier in het park. Wetenschappers en de lodge eigenaren zijn namelijk erg bezorgt dat er teveel olifanten zijn en dat dit een negatieve invloed heeft op de hoge bomen waarin aasgieren en andere roofvogels nesten, wat hun populaties verminderen. Het houdt eigenlijk in dat ik de bomen bezoek die al eerder gemonitort zijn en kijk of er nieuwe olifanten schade is. Verder wilde ik zelf ook graag kijken naar de regeneratie van de bomen die geschikt zijn voor de nesten (de bomen afkomstig van de hoge ‘moederbomen') omdat sommige artikelen beweren dat de olifanten dit tegen houden. Maandag hadden we een gesprek met Ziggy, een vrouw die de nesten eerder al heeft onderzocht en hebben we een trial gedaan om te kijken hoe lang het zou duren om 1 plot te onderzoeken. Die ochtend (terwijl de zon opkwam) stormde trouwens een grote kudde buffels naar de waterplaats bij de touristen lodge om daar te drinken, het is nu namelijk de droge periode waardoor er niet veel waterplaatsen zijn, was echt mooi om te zien!

'You got tis?'

De dinsdag daarna begonnen we met het veldwerk, maar de avond ervoor moest ik nog (voor de 3e keer!) de datapunten in de GPS invoeren omdat we van datapunten waren veranderd. Dit klinkt simpeler dan het is, je moet voor elk punt de naam en 8 cijfers voor het oost coördinaat en 8 cijfers voor het zuid coördinaat invoeren door het hele alfabet af te scrollen, ja er zitten namelijk geen toetsen op! Aangezien er 102 punten zijn was dat nogal wat werk. De dinsdagochtend stonden we om 5.15 op omdat we om 6 uur naar Klaserie moesten rijden, en kwam ik erachter dat de GPS alle datapunten had gewist! We besloten ze maar in een andere GPS in te voeren, wat niet makkelijk is in een hobbelende auto. Omdat het eigenlijk zoals ik eerder al schreef niet de bedoeling is om uit de auto te gaan en rond te lopen, en we voor het onderzoek soms een paar uur uit de auto waren en kregen we een ranger mee van het gebied waar we onderzoek deden (Klaserie). Dit was Lemson -de eerste dag varieerde zijn naam door mij van Lennon tot Lemons- een hele aardige maar rustige man die goed alles in de gaten hield, al vergat hij vaak zijn riffle als we de auto weer in gingen. Ja je hoort het goed hij droeg een geweer bij zich! En dat was niet overdreven: de eerste dag kwam er al een neushoorn op ons af gerent, al rende hij gelukkig direct weer weg en was het geweer dus niet nodig?. Het veldwerk ging verder goed en het was echt cool om te doen omdat het heel officieel voelde: we gebruikten de datasheets die ik zelf had gemaakt, deden het vegetatieonderzoek zoals ik samen met Michelle zelf had bedacht en het verbaasde me hoeveel ik aan kennis op heb gedaan in al die uren veldwerk met fijn spar verjonging meten voor mijn studie. En het werk leek ook op dat in een dicht fijn spar bos: de meeste bomen zijn knobthorns, met grote stekels eraan die overal in haken (ik zat elke avond onder de krassen en splinters). Tijdens het veldwerk vulden we eerst een formulier in over de status van de boom (of de olifanten hem beschadigt hadden, of er een nest in zat en of het actief was). Vervolgens maakte ik foto's van de boom en zijn beschadigingen en werd er een plot uitgezet door met een touw 20 meter (hadden we de avond van te voren aan elkaar gesmolten met een lucifer) af te meten en vervolgens een stuk wc papier op te hangen op die afstand en maten we de lengte en stamdikte van alle verjonging in het plot. Nee mede-bosbouwers, hier hebben we geen fancy bamboe stokjes om het uit te zetten:p. Tijdens het plot uitzetten riep Lemson heel de tijd 'You got tis?' (tissue paper). Voor de mensen onder ons die dit nog niet weten: ik ben allergisch voor herhaling! En de dag erna werd het nog erger, Prince en Ronnie gingen namelijk mee in plaats van Michelle, en Prince riep constant 'That's out' als je naar een boom ging die hij buiten het plot vond. Maar verder ging alles goed en hadden we het ook gezellig hoor! We zijn de hele week geen enge dieren in het veld meer tegen gekomen, al zagen we wel veel sporen van gevaarlijke dieren, een groep leeuwen toen we nog maar net 1 minuut van ons plot vandaan reden, een buffel schedel en gister viel een slang bijna mijn arm aan terwijl we langs hem reden (ik dacht eerst wat doet deze apenstaart hier maar het bleek een omhoog staande slang te zijn). Maandag hadden we ook nog eens een tekenplaag (minstens honderd teken per persoon) maar hier hebben ze gelukkig geen lyme (ik denk dat ze hier denken dat ik banger ben voor teken dan de roofdieren, wat stiekem ook zo is!). En gisteren tijdens de laatste dag veldwerk zaten er tientallen vliegen om onze hoofden te zoemen -nu weet ik eindelijk hoe koeien en Marietje Appelgat zich voelen. Maar bij elkaar gezien was het leuk, ik vind het echt geweldig dat het zo gevaarlijk is, dat maakt het echt spannend (sorry mam:)).

'Have you seen Michelle?' - 'I'm fine thank you!'

Naast super druk bezig zijn met veldwerk doen we ook leuke dingen hoor! We zijn een avond op game drive gegaan, gingen soms alsnog even bij de olifanten langs (zodat we weer wisten waarvoor we het veldwerk deden) en hebben een braai gehouden (BBQ boven kampvuur) en 's avonds kijken we vaak films tijdens het eten (sorry Anoek dat we tv kijken tijdens het eten;)). Ook is het grappig om de cultuurverschillen hier te zien, zo weigert Prince bijvoorbeeld om naar mij te luisteren als ik denk dat we iets anders moeten doen dan hij wilt, het hoort hier blijkbaar dat mannen niet naar de vrouwen luisteren (al heeft hij ook moeten ontdekken dat ik weiger te reageren naar comando's en gefluit:P). Verder hoor je mensen hier te begroeten met 'How are you', als je wilt mag je ook eerst hee of hello zeggen maar dan moet je wel in 1 hap adem vragen hoe het met de ander gaat, want of je het nu wel of niet vraagt het antwoord is standaard 'I'm fine, thank you, how are you?'. Een keer zochten ik en Gabby Michelle en vroegen een lokale man of hij haar had gezien met 'Hello, have you seen Michelle?, en zijn antwoord was 'I'm fine thank you!', aangezien er niet veel meer uitkwam denk ik dat zijn Engels niet al te best was. Dinsdag was Ganesh ziek waardoor we naar de dierenarts in het stadje hier (Hoedpsruit) gingen, terwijl Michelle dat deed ging ik in de winkels kijken en souvenirs kopen en het was echt leuk om te zien (en om eindelijk weer een cappuccino te kunnen drinken!). Wel vind ik het een beetje moeilijk dat hier in het natuur reservaat de rollen nogal scheef zijn, de landeigenaren zijn allemaal blanke mensen terwijl de mensen die voor hen werken de bruine (van Afrikaanse oorsprong) bevolking is en dat alles hier prima lijkt terwijl er buiten het reservaat veel problemen zijn. De mensen die in lodges werken wonen in dorpjes in het reservaat, terwijl de meeste eigenlijk uit Acornhoek komen. Ze krijgen loon, geld, onderdak etc. van de lodge eigenaren en werken hier een maand (zonder weekend volgens mij) en mogen dan 1 à 2 weken vrij om naar huis in Acornhoek te kunnen. Sarah doet veel werk voor weeshuizen en binnenkort gaan we waarschijnlijk Acornhoek en een weeshuis daar bezoeken, wat ik graag wil omdat ik zelf wil zien hoe de mensen hier leven buiten het reservaat. Dat is namelijk niet altijd best, een voorbeeld hiervan is Ronnie. Hij was de afgelopen paar weken met schoolvakantie en daardoor in het dorpje in het reservaat, maar nu is hij terug in Acornhoek waar hij alleen woont (we weten niet precies waarom maar hij is nog maar 16!) en naar een school gaat die zo slecht is dat hij zich zelf maar Engels heeft geleerd. Dat is namelijk de enige manier waarop je je omstandigheden hier kan verbeteren: je kan pas een baan krijgen als je goed Engels kan. Ik vind het zo onterecht, Ronnie is echt een goede jongen en zeer gemotiveerd en slim (hij was beter dan ons allemaal in het vegetatie onderzoek!) maar hij heeft zo weinig kansen! Hij wilt namelijk heel graag iets met toerisme en de natuur doen, en er is hier een opleiding daarvoor. Omdat ik graag iets wil bedenken om hem hier naar school te kunnen laten gaan ga ik met Michelle uitzoeken hoe duur dit is etc. en hoe we hem hierbij kunnen helpen. Vandaag heb ik de data van het veldwerk uitgezocht en er waren hier twee vrienden van Sarah (Ryan en Andrew) wat ook gezellig was. Oja! En ik heb Jeep gereden! We kwamen terug van veldwerk en de zon ging zo mooi onder dat we stopten om foto's te maken, en toen kwam Ganesh ineens aanrennen. Michelle wilde met hem mee lopen en vroeg ze of ik terug wilde rijden (wat ik natuurlijk wilde!) maar ineens was ze verdwenen zonder uitleg, maar gelukkig ging alles goed! Volgende week vrijdag komt Joeri hier voor een weekendje langs waar ik echt super zin in heb! Ik voel me hier wel thuis maar ik mis jullie ook wel en ik vind het soms best frustrerend om heel de dag Engels te moeten praten, vooral als ik moe ben. Ik hoop dat alles goed met jullie gaat en geniet van de vakantie!

Veel liefs:)! Suus

De aankomst en eerste paar dagen

'Have a nice trip!'

Hee allemaal!

Sorry dat het zo lang duurde voordat ik liet weten of ik nog leef maar ik heb eerder nog geen tijd kunnen vinden om rustig achter de computer te zitten! Alles gaat prima, heb alleen al veel mee gemaakt in de paar dagen dat ik hier ben! Wees gerust ik ben niet van plan altijd zo'n lang verhaal te vertellen en zoveel foto's te plaatsen:).

De vliegreis hierheen ging prima, al werd ik tijdens het overstappen op Frankfurt aangezien voor een terrorist met een bom in de blikjes stroopwafels die ik voor de mensen van Safe the Elephants bij me had, dus ik en mijn stroopwafels werden grondig gefouilleerd en gecontroleerd op explosieve moleculen. Op de nachtvlucht naar Johannesburg (of Joburg zoals ze het hier noemen) heb ik niet veel geslapen, ik viel pas in slaap tegen de tijd dat het ochtend werd dus schrok wakker toen mijn ontbijt voor mijn neus werd neergezet waardoor ik natuurlijk uit paniek mijn beker water om stootte. In Johannesburg was ik ernstig verdwaald, maar gelukkig was er een vriendelijke meneer die me maar al te graag de weg wilde wijzen, hij vroeg 'Miss, Hoedspruit?' En zodra ik 'Yes?' stamelde werd mijn karretje met baggage afgepakt en moest ik maar achter deze man aan rennen (ja hij rende!). Toen hij me verder hielp bij de incheck balie wenste hij me nog 'Have a nice trip!'. Althans dat dacht ik, maar ik kwam er al snel achter dat ik het verkeerd verstaan had en dat hij een 'nice tip' wilde, hij eiste namelijk dat ik hem een fooi gaf, en alleen papier geld was goed genoeg! Later sprak ik een Amerikaanse vrouw die me advies gaf hoe je hiermee om gaat, je geeft gewoon wat en als het niet genoeg is zegt haar man altijd 'If you don't want it you can give it back to me', dat vond ik wel een goed advies.

De laatste vlucht was met een klein vliegtuigje naar Hoedspruit, waar ik werd opgehaald door een vriendelijke man van het taxi bedrijf en we kwamen al snel allerlei wild tegen! Ik heb in Nederland nog nooit een wild zwijn kunnen zien maar in tien minuten hier heb ik warthogs, giraffen, zebras, impalas én olifanten gezien! Die laatste vertraagden de reis een beetje (meer dan een half uur) omdat een hele kudde besloot op de weg te staan eten. Maar het was schitterend! En de taxi chauffeur stopte overal zodat ik foto's kon maken, en toen hij op het einde hints gaf dat hij een fooi wilde besloot ik hem toch ook maar een fooi te geven. Mijn aankomst hier in het onderzoekscentrum was hartelijk, het is een groepje gebouwen met erg aardige mensen. Michelle is hier de hoofdonderzoeker en ze is heel aardig en gezellig! Dan heb je nog Sarah die hier ook al lang zit, Jess en Collin, alleen zij zijn vanmorgen vertrokken naar Joburg en Texas. Over een paar dagen komt Sarah weer terug uit Joburg. Zij en Michelle zijn allebei Zuid-Afrikaans en spreken dus ook Afrikaans (wat op Nederlands lijkt) wat handig is als ik ergens het Engelse woord niet voor weet! Verder is er een hele lieve hond (Ganesh), hij lijkt letterlijk en figuurlijk op Scooby-doo, hij ziet er hetzelfde uit en is bang voor veel dingen, vooral leeuwen, hyena's en kleine hondjes. Ik verblijf hier in een eigen huisje, erg gezellig in gericht alleen ook erg koud 's nachts, maar ik heb genoeg dekens en een warme slaapzak. Tot slotte heb ik ook een heuse en suite, dit kan alleen maar worden uitgelegd met foto's;), het is heerlijk om zo te douchen (alleen niet 's ochtends kwam ik gistermorgen achter) en het is ook erg bijzonder om je tanden te poetsen terwijl je naar de sterren kijkt. En ze hebben hier superveel sterren, net alsof je in een schoenendoos zit met duizenden luchtgaatjes erin geprikt! Op de eerste avond had niemand honger dus aten we popcorn terwijl we de film Chocolat keken (ik voelde me natuurlijk al gelijk thuis:p).

'Now we go off-road!'

Dag 2 moest ik al vroeg op staan (7 uur) omdat om kwart over zeven Prince (had ik op dag 1 nog niet ontmoet maar iedereen had het heel de tijd over hem) veldwerk ging doen. Het is een erg gezellige en grappige man, en samen met Ronnie, het zoontje van 1 van de dames die de touristen lodge schoonmaakt, gingen we gister en eergister op pad. Het veldwerk betekend eerst de GIS data op de computer downloaden (waar de olifanten met GIS collars zitten), de coördinaten opschrijven en vervolgens met behulp van GPS in de jeep rijden naar de coördinaten en vanaf dat punt het signaal van de olifant proberen op te vangen. Als we de olifant hebben gevonden maken we uitgebreid foto's en vullen een formulier over hem in. Met behulp van foto's van dieren met al een collar om kan gekeken worden hoe het met de dieren gaat, en de foto's van dieren zonder collar helpen om ze later weer te kunnen identificeren. Bijvoorbeeld door met de foto's de details van oren vast te leggen.

De eerste dag waren we op zoek naar Umbabat (cow= vrouwtje) en Proud (bull= mannetje), en al snel vonden we Umbabat met een enorme breeding herd (een groep vrouwtjes en kinderen) en hebben we veel foto's gemaakt. Toen reden we naar het dorpje waar Prince en Ronnie wonen om zijn vrouw op te pikken. Hij zei dat ze nodig iets over veldwerk moest leren, alleen jammer genoeg vond ze het volgens mij niet geweldig leuk. Ook pikten we Josh op, een jongen wiens ouders een nabij gelegen reservaat beheren. Daarna gingen we op zoek naar Proud, eerst over zandwegen maar na een tijdje zag ik er zelf geen weg meer in omdat de weg overgroeit was met gras en verjonging. Blijkbaar was het nog wel een weg want op eens zei Prince 'Now we have to go off-road' en hij reed de jeep zo door de bosjes heen. Proud vonden we jammer genoeg niet, wel een andere grote bull in musht (dan zijn ze extra gevaarlijk omdat ze vol met hormonen zitten) die naar de auto kwam lopen. Het was wel even spannend maar als je rustig en stil blijft gebeurd er niks. En ik heb drie mannetjes leeuwen gezien en de meerkatten in het wild gezien die ik normaal zie als ik bij de gorilla's sta te werken in blijdorp:).

'What should we be more afraid of: elephants or lions?' - 'Buffalos!'

's Avonds heb ik samen met Michelle de hond uit gelaten en besproken wat ik met mijn onderzoek ga doen, waarna we met zijn vijven op game drive (wild kijken) bij zonsondergang gingen. Dat is behoorlijk vroeg want rond zes uur gaat de zon onder en dan is het in een paar minuten ook compleet donker. Na ongeveer twintig minuten rijden ging ineens de band lek, maar gelukkig was het nog licht en hadden we een reserve band, althans dat dachten we. Zodra we de band erop hadden gezet kwamen we er eerst achter dat het apparaat om de auto mee op te tillen vast zat en de auto dus niet meer naar beneden wilde. Na tevergeefs alles geprobeerd te hebben reden we de jeep maar door zodat hij eraf knalde, waarna we erachter kwamen dat de reserve band ook lek was. Gelukkig hadden we een radio in de jeep, alleen jammer genoeg deed hij het even niet. Toen had ik gelukkig mijn telefoon bij me, maar helaas had die even geen bereik. We konden dus niemand bereiken om ons te komen helpen, en om het erger te maken: de zon ging al onder! Toen besloten we met zijn alleen zo snel mogelijk naar de bewoonde wereld of een andere auto te lopen, terwijl het eigenlijk verboden is te lopen in het reservaat zonder geweer (te gevaarlijk), laat staan in het donker. Tijdens het lopen was iedereen best zenuwachtig, al werden er ook grapjes gemaakt, 'normaal ben je bang dat je een gevaarlijk dier tegen komt, zoals bijvoorbeeld een beer ofzo, maar in dit geval gaat het er niet om of je er één tegen komt, maar welke'. Op een gegevens moment vroeg ik Collin waar we meer bang voor waren, de olifanten of leeuwen, maar het antwoord was buffels! Van alle dieren blijken deze het woest te zijn, wat best eng is aangezien al een paar nachten een buffel in het Safe the Elephants kamp rondloopt en Prince er al een keer door is achternagezeten. Gelukkig kwamen we allemaal veilig thuis en hebben we gezellig rond het kampvuur heerlijk kunnen eten.

Dag 3 ging ik weer op pad met Prince en Ronnie, na een heerlijk ontbijt met rusks: harde cakejes die je in je thee met melk en veel suiker doopt. Hier drinkt iedereen namelijk thee à la Ivanna met melk en 2 scheppen suiker:). Deze dag gingen we op zoek naar Classic, maar eerst reden we weer naar Prince's dorp. Om de vrouw van Prince op te pikken dacht ik, maar zijn vrouw was bezig met wassen dus hij wilde haar niet storen, toen riep hij naar een jongen die toevallig langs liep of hij mee wilde en hij sprong in de jeep. Nadat we Josh weer hadden op gehaald gingen we op pad, nou ja er was niet echt een pad. We konden Classic namelijk niet vinden en dit frustreerde Prince zo dat hij nog woester dan gisteren door de bosjes, over bosjes (en boompjes van een paar meter hoog en breed!) reed en in hoge bomen klom. We vonden wel een grote bul maar helaas niet Classic. Na een tijdje had ik zelfs het vermoeden dat we een beetje waren verdwaald maar gelukkig kan Prince goed rijden en kwamen we weer op de weg, waar we ineens 4 grote bulls langs de kant van de weg zagen! 's Avonds hebben we hele lekkere pasta gegeten en gekletst.

Vandaag ging ik niet mee met Prince en Ronnie omdat ik de GPS coördinaten voor mijn onderzoek moest invoeren en artikelen voor het onderzoek moest lezen. Michelle moest vandaag naar de stad dus ik ben alleen met Ganesh, wat ik denk ik gezelliger vind dan hij want elke keer als hij een auto hoort rent hij vol verwachting naar de ingang om te kijken of het zijn baasje is. Nu is het donker en ik moet nog even op Ganesh passen want de vergadering is uit gelopen wat ik een klein beetje eng vind, omdat je veel geluiden hoort 's avonds en 's nachts, ook als ik in bed lig. Dan lopen de dieren lopen rond of in het kamp (er is geen hek omheen), het varieert van jankende hyena's, brommende leeuwen en gillende bavianen:p. Ondertussen horen we allemaal geloop en geritsel rondom het kantoor waar we zitten, en begint Ganesh steeds te grommen naar de deur dus ik hoop dat Michelle snel thuis komt!

Ik hoop dat alles goed met jullie gaat en dat jullie van de vakantie genieten! Ik heb het hier in ieder geval erg naar mijn zin:) (al mis ik jullie natuurlijk wel!).

Veel liefs!! Suus